Naar down town lima

Ik was vandaag op excursie zeg maar naar het centrum van Lima. Lima is een aan elkaar gegroeide stad van allemaal verschillende stadjes. Er is Lima centrum, Miraflores, waar ik verblijf, Baranco het vissersdorpje aan de kust, Gallao waar het vliegveld is. Vandaag dus Lima centrum. Het is het centrum van de macht. Je hebt een winkelstraat tussen de twee belangrijkste pleinen van Lima. Het Plaza de Armas, daar heeft Pizarro, de veroveraar van Peru zijn paleis gebouwd, dat is nog steeds het paleis van de President. Voor een foto zie het vorige weblog. Ik heb namelijk toch een stekkertje ontdekt waarmee ik de pocketcamera op het internet krijg. De techniet staat to bijna voor niets. Deze foto is de cathedraal. Op het andere plein protesteren altijd de mensen die het niet eens zijn met de regering. Dat kun je hier natuurlijk eigenlijk constant doen. Als het erg wordt gaan ze natuurlijk heen en weer lopen tussen die pleinen. Waarbij het logisch is dat het bevoegd gezag vanuit het paleis de menigte met waterkanonnen koelte toe brengt, en het volk de President uit het paleis wil halen om mee te deinen in de feestvreugde. Ik geloof alleen dat de president, dat is nu Allan, die in de jaren 80 met zijn corruptie Peru aan de rand van een failisement bracht. Ik neem aan dat hij als vertegenwoordiger van het volk graag tussen de mensen staat. Ik vraag me alleen af waarom het waterkanon standaard klaar staat. Het blijf hier toch heet.

Ondertussen ben ik wel benieuwd wat er nu staat te gebeuren in het kader van het nieuwe werken. Oh werk, ja ik noem het zomaar schaamteloos. Ik heb één keer in de webmail gekeken van het werk. Ik zag vooral dat ik iemand moest machtigingen voor mijn agenda. Nou die is op dit moment toch niet heel boeivol. Kan ik ook vast niet vanuit hier. Maar dat nieuwe werken. Dat is eigenlijk dat je een beetje los geraakt van een vaste werkplek. Dus geen eigen kamertje meer, en dat je afstapt van altijd braaf 8 uur in het kantoor je werk doen. Nee het mag ook in de kroeg of onder de bank. Of uit Peru. Nu ga ik als extreem voorbeeld van het nieuwe werken mee doen aan een workshop. Ik zal vanuit hier mijn beelden naar het werk sturen. Dat zal wel een feest worden. Voor mij is de sociale component van werk belangrijk. Dus ik moet toch ook echt naar het werk blijven gaan om mensen te zien. Het lijkt mij alleen soms wel leuk om ergens anders binnen het gebouw te zitten. Je ziet dan andere mensen, en ze gaan niet met allerlei kleine dagelijkse muizenissen aan je kop zeuren. Of juist wel, want als de ple ontploft of het koffiezet apperaat ineens Peruaanse koffie geeft, dan weten ze mij te vinden. Collega´s als je denkt dat de koffie op het werk slecht is. Ah kom naar Peru, daar waar ze zelf ook koffie verbouwen. Je zult stiekum een brief naar OGA sturen of ze niet een Nescafe apparaat kunnen opsturen. Anyway thuis werken of in de kroeg is wel leuk. Maar thuis werken is ongezellig, en in de kroeg moet je toch andere dingen doen, ik zweet hier vooral, drink bier, en kijk naar jongens. Voor mij is dat al hard werken, maar of dat het nieuwe werken is. Via het Document Management Systeem is het dan nog eens mogelijk om al je documenten overal te zien. We hebben als Oga wel smerig heftige beveiliging voor alles, waardoor dat op dit moment technisch wel kan maar vanwegen de policy weer niet. Maar ja als dat kan, dan kan ik hier alles bekijken. Dat zou wel leuk zijn, al wil ik dan natuurlijk wel die uren weer afhalen van mijn vakantie. Ook dit epistel over het nieuwe werken zou natuurlijk eigenlijk werk moeten zijn.

Anyway ik ga waarschijnlijk live mij melden maandag. Ik moet het wel weten, ik moet mij nog bleek laten sminken, ik zie er nu uit als een oververhit bietje. Een bietje als een biet. Ik moet natuurlijk er wel een beetje als een heilige uitzien (als job, meestal afgebeeld, als oude man, op de mestvaal in Lima, onder de verbrande plekken)-

Die foto is van de Huaca waar we allemaal levendig verbrand zijn, zeg die kerel aan het eind, yes they make human sacrifice, with leaving people in the sun to die..............Nou Liesbeth waren we bijna aan de goden geofferd. Helaas ik werd afgewezen, te rood was ik.