Klooster van San Domingo

Ik en vandaag door het klooster gelopen van San Domingo. Ik was er nog nooit gew Hieest, en het was wel leuk. Er zijn wel twee heiligen uit Lima begraven, de Santa Rosa de Lima en San Martin de Porres. Ik dacht dat de laatste een wijkje was, maar dat het dan San Martin heet is misschien wel raar. Zo zit ik ook nog te denken waarom San Sebastian niet gewoon Sebas heet in Spanje. Misschien kom ik er ooit een keer achter. Die Rosa heeft zich zelf half dood geslagen en omdat ze tussen haar 21 en 31 geen Mac Donalds kon vinden heeft ze ook nauwelijks gegeten. Ze was natuurlijk wel de hele tijd bezig met vrome zaken, zoals sokken punniken voor de arme en brood met pinda kaas uitdelen aan de hongerigen. Dit alles heeft er tot geleid dat ze heilig is geworden. En ligt ze met veel eer begraven daar midden in het klooster. De ander is Martin, Martin was een neger, maar wel van het vrome soort. In die tijd dat hij geboren was mocht (16 zoveel) natuurlijk als Neger (mulato) zei de juffrouw van de rondleiding natuurlijk wel geloven en betalen maar niet in het klooster. De beste man, Martin was echter wel een echt heilig boontje en mocht daarom de kerk en het hele klooster vegen. Je kan hem op de schilderijen herkennen als iemand met een bezem. Gelukkig kon hij nog veel meer dingen, die juffrouw wist te vertellen dat hij er ook erg goed in was om op twee verschillende plekken te gelijk te zijn. Dat is als je heilig wilt worden wel een heel handige eigenschap, je kan de hele dag vegen, en ondertussen nog een paar wonderen verrichten. Een lamme helpen oversteken, een stoepje schoonvegen met sneeuw of een appeltaart bakken. Je zelf splitsen en op twee plekken tegelijk zijn dat zet toch iedere zich zelf respecterende multi tasker in de schaduw. Ze had er een woord voor, maar dat ben ik al weer vergeten. Ze liet ons ook de bibliotheek nog zien. t Met dat klimaat hier is een bibliotheek natuurlijk een gedoemde toestand. Maar ze hadden wel veel groot letterboeken met gregoriaanse gezangen er in. Die moest het hele koor met zijn allen lezen. Spaarde een hoop papier, en natuurlijk zwakke excusen uit van koorknapen die hun boek waren vergeten.
Verder het buskaartje naar Ayacucho gekocht, voor mij onbekend land. Ik ben benieuwd.
Het mannetje is er nog steeds al is er voor Peruaanse begrippen een lounche aangebouwd. Ik verbaas me altijd wel aan de architectuur van het internetcafe. Waarbij een paar gestapelde containers altijd zeer positief afsteken.
Overigens zolang mijn notebook niet gestolen is type ik daar op. Al springt hij vaak een stuk terug in de tekst, ik denk omdat ik het muispath stiekum beroer. Daarom zit ik zo te typen dat een arbo medewerker er een rolberoerte van zou krijgen.