Peru en Lima

Oh wat lief dat Michel me wil komen halen. Nou de vlucht, met KLM, het nummer weet ik niet uit het hoofd, moet landen om 17.00 op mooi Schiphol. Het is een vlucht uit Lima maar via Bonaire, en dat allemaal op woensdag 15 maart. Dat terwijl ik hier al om 21.00 uur op 14 maart in het stoeltje moet gaan zitten. Het is altijd een lange vlucht.

Nou mijn avonturen met de architect zijn alweer tot een einde gekomen. Ik heb twee keer met hem koffie gedronken. Maar ja toen vroeg hij of ik hem leuk vond, en toen zei ik dat hij in ieder geval een goede vriend zou kunnen zijn. Dat was het foute antwoord, en ik denk dat ik nu geblokkeerd ben op het net. Mijn online doctor Phil, zei dat ik meer had moeten investeren en voor kwaliteit in plaats van kwantiteit gaan. Het valt allemaal niet mee. Ondertussen ben ik wel al een paar dagen samen met meneer Jothao. Die is een keer in Amsterdam geweest bij een meneer op de Prinsengracht.

Gisteren zijn we samen naar Pachacamac geweest. Dat is een of andere stad van voor de Incas een beetje ten zuiden van Lima. Het viel niet mee om er te komen. Lag ook wel aan zijn en mijn onhandigheid. We zaten in een soort bus die tussen steden rijdt. Maar die scheurde Pachacamac met een noodgang voorbij. Hij lag te slapen en ik zag het. Maakte hem wakker, inderdaad we waren er voorbij, moesten we terug, eerst in een volkswagen busje, en later in een iets groter busje. Ondertussen was het al 14.00 geworden en wilde ik om 16.00 terug zijn in Lima.

Pachacama is schijnbaar een stad die al ver voor de Incas druk in gebruik was, maar ook tijdens de Incas nog in gebruik. Ze hebben er een enorme tempel van de zon gebouwd, en er zijn de restanten van een paar paleizen te zien. Gelukkig hebben ze er één een beetje herbouwd zodat je een indruk kan krijgen van hoe mooi het was. In de Spaanse tijd was de broer van Pizarro, die alle incas in de pan heeft gehakt naar Pachacamac afgereisd, want er was een heel belangrijk beeld te vinden. Men dacht natuurlijk aan een meters groot massief gouden beeld, maar het bleek een relatief armoedige houten ding te zijn. Niet iets waar de Spanjaarden op zaten te wachten. Het hing geloof ik midden in een gebouw waar je maar moeilijk in kwam, allerlei gangen en alleen de opperpriester mocht er mee praten. Hij kreeg er wel berichten van door, dat was dan weer een goede zaak.

Het ziet er uit als een tocht door de woestijn, misschien uit Lord of the Rings, the sequel, dat was het ook wel een beetje. Je mocht van de bewaker geen shortcut maken om alleen even op die tempel te klimmen. Bovendien bedenk ik nu dat we het museum ook nog gemist hebben. Nou ja die wandeling door de woestijn was op zich wel een leuke ervaring. Er werd wel om mij gelachen bij terugkomst omdat ik net zo rood was geworden als mijn thirt, wat ik later had aangetrokken. Hum.

Ik had later nog een afspraak met Sammy en had ook nog met Ietje afgesproken. Ik had tegen Ietje gezegd, ga maar naar Avida 13. Een beetje wonderlijke bar, waar nooit een kip zit, maar waar ik me toch vermaak. Vrijdag is daar de grote dag, en het was afgeladen, vooral met dames. Je hebt er ook een gedeelte met darkroom en een zaaltje waar ze natuurfilms draaien. Daar mogen weer geen meisjes komen. Het maakt het rondlopen tot een wonderlijke ervaring.

Anyway, nadat ik er een tijdje zat met Sammy en Jothao kwam Ietje met stok en al naar binnen. Er werden een paar kleine peruaanse meisjes aan de kant geduwd en we hadden ineens een tafeltje vlak bij de deur, waar relatief meer zuurstof was.

Ietje wilde alleen alweer snel weg en na anderhalf uur zat ik weer met die twee jongens.