Naar Wilkawain en weer terug

Gisteren in het museum zag ik fotos van Wilkawain, het zag er wel leuk uit, dus ik dacht voor vandaag moet dat maar de excursie zijn. Ik ben eerst naar het derde hotel in Huaraz gegaan, ik was gewisseld vanwege de badkamer, en de kabeltv. Die kabeltv werkt niet, men zegt een storing in heel Huaraz, maar ja, ik kan het niet controleren.

Verder was men druk bezig het hotel te verbouwen. Helaas niet dat er een rockgroep op bezoek was. Zou Ozzy Osborne dat nog kunnen, maar men was algemeen aan het beuken, verven en al die dingen die Reinier kan. Het had ondermeer tot gevolg dat ik wakker werd van een verflucht. Verder was er een stijger voor mijn raam gebouwd. Omdat ik gisteren ook nog ruzie had met het aqua caliente, dacht ik je moet maar weer weggaan.

Ik heb om de hoek een ander hotel gevonden, zonder kabel, wel met tv, voor dezelfde prijs maar met ontbijt. Bovendien lig ik op een zaal met drie bedden. Als ik dan nog iemand tegenkom kan hij in ieder geval blijven logeren.

Helaas Peter, ik heb hier nog geen leuke heren gevonden. Ik heb wel mijn best gedaan met zoeken, maar zonder bar e.d. wordt het toch moeilijker. Ik moet het hebben van de flirt op straat, deed die het nog goed in Trujillio, Piura en Iquitos hier met die kou, is er ook iets gebeurt met mijn charme. Verder loopt er ook niet zoveel bijzonders los rond. Dus eh ik moet maar wachten op Lima.

Ik was dus naar Wilkawain. Het is 8 km van Huaraz, en ik moest heen met een busje. Dat zat afgeladen, met het personeel telde ik 25 mensen. Gelukkig was er plek voor 9. Gelukkig was niet iedereen even volwassen. Ik had wel bijna een contact met het jongentje dat aan de deur hing, omdat mijn knie in zijn kruis zat. Wat mensen niet meeslepen in het busje, emmers vol onduidelijke spul, takkenbossen, eetkamer meubels. Alles kan mee. Die dame met hoed is trouwens een model dat gewillig een inca mutsje voor Anneke toont. Vindt je het wat. Ik zocht eigenlijk naar een andere.

Anyway uiteindelijk kwamen we aan. Het schijnt een soort tombe geweest te zijn waar ze belangrijke overledenen in stopten. Het is vreselijk oud, ik begreep van het jongentje 600 voor christus, ofzo. Oud in ieder geval. We moesten er in kruipen. Ze hadden hele lagen doorgangen gemaakt, zodat je wel geknield naar binnen moest, dit natuurlijk met het oog op het respect van de overledenen. Ik kan er verder niet zo heel veel over vertellen. Het meest bijzondere was nog een steen waar je de vorm van zuid amerika op kunt zien. Nou is natuurlijk de grote vraag of het gewoon een toeval is, of dat het is opgetekend door een zeer wijze oude indiaan in lang vergeten tijden. Ik weet het niet.