zo 2008
Ik weet het een weblog is 2008. Misschien leest ondertussen ook helemaal niemand het meer. Vandaag voor de tweede keer naar de Hermitage. Vooral om de modernere kunst te zien, dat bleek te bestaan uit een stuk of 15 picasso schilderijen. Misschien nog een paar in het depot en twee van Goghs en een hoopje Matisse, verder nog wat van een dame waar ik nog nooit van gehoord had.
Er waren ook nog een aantal wisselde exposities. E'en gewijd aan kunst uit Saoedie Arabie. Daar was een beeld van een dame, dat waarschijnlijk een moslim beeldenstorm niet had overleefd, maar het leek daardoor erg op een schilderij van Malevitch. Daar hadden ze slechts 'e'en schilderij van een hermetisch wit, met een zwart veld er om heen geschilderd. Daarna nog naar de kunst gekeken die zeg maar uit onderweg naar Siberie is opgegraven, van boedistische kunst uit streken waar Alexander de Grote nog is geweest. Verder weer een bezoek aan de homo disco. Het was er een schuim party, ik heb me niet in het schuim gestort. Het was mij buiten met voortdurende regen al nat genoeg. Vandaag thais gegeten, en bij een soort weense starbucks koffie met een chocolade taartje genomen. De italiaanse wijn in de thai was goed. De lunch hebben we genuttigd in het overvolle restaurant van de Hermitage. Een soort zalm pizza, een dubbel geslagen brood met zalm er in en een taartje met bosvruchten. Ik had geen zin om nog een keer naar de italiaanse en spaanse meesters te kijken. Ik was een uiltje gaan knappen in het hotel. Maar heb vooral gelezen over Rudolf Nurejev en hoe hij overloopt in Frankrijk. Zijn lange wandelingen in Leningrad behoren daarmee tot het verleden. Hij doet dat ook nog eens in 1961 als volgens mij de koude oorlog op het hoogte punt is.
Er zijn hier hele brede straten waar lage appartementen of paleizen aan gebouwd zijn. Af en toe is er een russisch orthodoxe kerk. De reclame valt niet heel erg op in het staatsbeeld. Maar dat kan ook zijn omdat je het toch nauwelijks kan lezen. Ze spreken hier nog niet veel engels, ik heb net geprobeerd te vragen aan een jongen hoe je Peru in het cyririlisch schrijft maar die jongen is denk ik gevlucht. Ze hebben hier veelal vrij vlassig haar. Maar dat schreef ik geloof ik al. De dames lopen voor een belangrijk deel op enorme palen van 10 cm. Sommige strompelen wel een beetje. In het museum zag ik dat het verboden was voor hakken. Misschien had ik daar juist een foto van moeten maken. We hadden kaartjes gekocht via het internet, dat was een uitvinding we konden eindeloze rijen overslaan en gewoon naar binnen huppelen. Gisteren moesten we nog de hulp hebben van een aardige russische dame, maar voor vandaag hadden we al helemaal het kaartje.
Er waren ook nog een aantal wisselde exposities. E'en gewijd aan kunst uit Saoedie Arabie. Daar was een beeld van een dame, dat waarschijnlijk een moslim beeldenstorm niet had overleefd, maar het leek daardoor erg op een schilderij van Malevitch. Daar hadden ze slechts 'e'en schilderij van een hermetisch wit, met een zwart veld er om heen geschilderd. Daarna nog naar de kunst gekeken die zeg maar uit onderweg naar Siberie is opgegraven, van boedistische kunst uit streken waar Alexander de Grote nog is geweest. Verder weer een bezoek aan de homo disco. Het was er een schuim party, ik heb me niet in het schuim gestort. Het was mij buiten met voortdurende regen al nat genoeg. Vandaag thais gegeten, en bij een soort weense starbucks koffie met een chocolade taartje genomen. De italiaanse wijn in de thai was goed. De lunch hebben we genuttigd in het overvolle restaurant van de Hermitage. Een soort zalm pizza, een dubbel geslagen brood met zalm er in en een taartje met bosvruchten. Ik had geen zin om nog een keer naar de italiaanse en spaanse meesters te kijken. Ik was een uiltje gaan knappen in het hotel. Maar heb vooral gelezen over Rudolf Nurejev en hoe hij overloopt in Frankrijk. Zijn lange wandelingen in Leningrad behoren daarmee tot het verleden. Hij doet dat ook nog eens in 1961 als volgens mij de koude oorlog op het hoogte punt is.
Er zijn hier hele brede straten waar lage appartementen of paleizen aan gebouwd zijn. Af en toe is er een russisch orthodoxe kerk. De reclame valt niet heel erg op in het staatsbeeld. Maar dat kan ook zijn omdat je het toch nauwelijks kan lezen. Ze spreken hier nog niet veel engels, ik heb net geprobeerd te vragen aan een jongen hoe je Peru in het cyririlisch schrijft maar die jongen is denk ik gevlucht. Ze hebben hier veelal vrij vlassig haar. Maar dat schreef ik geloof ik al. De dames lopen voor een belangrijk deel op enorme palen van 10 cm. Sommige strompelen wel een beetje. In het museum zag ik dat het verboden was voor hakken. Misschien had ik daar juist een foto van moeten maken. We hadden kaartjes gekocht via het internet, dat was een uitvinding we konden eindeloze rijen overslaan en gewoon naar binnen huppelen. Gisteren moesten we nog de hulp hebben van een aardige russische dame, maar voor vandaag hadden we al helemaal het kaartje.