Caral en nog wat verhalen of niet

Welnu hierbij een foto van Caral. Daar waar Reinier en ik een soort van curieus gevoel hebben voor jongens van zeg maar iets jonger dan wijzelf. Nu waren wij naar het verre Caral afgereisd, bleek dat daar een hele groep bejaarde dames rondhing, nou Liesbeth dacht dat ze in de hemel was. Het was heel mooi voor haar. Hierbij de foto van ons met de groep. We werden er liefdevol in opgenomen. Het bleek een behoorlijke tocht te zijn om er te komen. Het is iets van 200 km van Lima en na de snelweg moet je 30 km over een zandpad waar ook nog een keer een rivier overstroomt, niet de hele weg, maar we moesten er wel overheen. Daar aangekomen bleek de ticketmeneer een ingewikkeld verhaal te houden. Met zijn drieen waren we te klein voor een groep. We moesten mistens met zijn zessen zijn, en dat koste dan 20 sol per gids, pfff, en wat een kaartje kostte was ook niet duidelijk. Bleek 11 sol te zijn, eigenlijk niet duur. We kregen uiteindelijk de gids en de groep bejaarden om ons heen. De bejaarden maakten er een gezellig dagje van. Al het geleuter van de gids luisterden ze braaf aan, en hij wachtte heel schattig op hun, terwijl ze rondstrompelden, een paar haakten ook voortijdig af. Ik moet zeggen dat het daar heet en stoffig was zo midden in de woestijn. Het bleek eigelijk wel mee te vallen de woestijn, want we reden ook lang langs suikerriet en spaanse pepersvelden. Dat Caral zijn een aantal tempels en een soort theater. Daar waren fluiten gevonden, die zijn nu in Lima.