Huwelijk en kater

Gisteren was een wonderlijke dag, nadat Sammy en consorten door een kater te lang in bed gebleven waren ging de lunch afspraak mis. Ik heb gewoon om de hoek gegeten en ben daarna mijn siesta gaan doen. Daarna kwam meneer Galo langs, die inmiddels al weer 26 is geworden. Reinier, wat is het toch met die 20 jarigen, waarom blijven ze niet altijd 20. Nou ja Reinier kan hier vast een wetenschappelijke verhandeling over geven, en ondertussen nog even verwijzen naar Faust en Dorian Gray. Ondertussen was ik uitgenodigd voor het huwelijk van meneer Edin en zijn vriend Rafo. Het gebeuren vond plaats in downtown Lima, volgens Galo was het er meer dan levens gevaarlijk, dus heb ik Eider maar gebeld en gevraagd of hij en Daniel meewilden.

(Even Daniel is die jongen die wel vaker in de verhalen terugkomt, hij woonde eerst in Trujiollo, maar na de introductie met Eider hebben ze elkaar niet meer los gelaten. Eider is weer een van die twee broers Sammy en Eider. Bij hun ben ik welkom aan moeders lunch tafel. Moeder denkt niet dat er iemand homo is in haar familie, terwijl er toch iedere dag 5 over de vloer zijn daar. )

Het was weer een typisch peruaanse vertoning, op de uitnodiging stond 9 uur. Maar toen wij er om iets voor 11 aangerold kwamen zaten er een paar jongens verveeld te staren. Na een half uur kregen we een kadetje, waarvan ik nu denk dat ze misschien nog over waren van een begrafenis. Zo rond 12 uur verscheen de drank en de gastheren. Edin dacht dat ik uit Australie kwam. Dat was dan weer een min punt. Ze zagen er alle twee netjes in een pakje uit. Ik zag ze wel in de keuken zo´n stress gesprekje hebben, zo van sukkel jij zou toch de vlaggetjes in de kaas prikken. Waar is dat dan sukkel....... Maar ja dat was maar even. Ondertussen kwam er een club jongens in hun paasbest. Er was al een oude nicht in een soort kantenbloesje, waarschijnlijk was zijn moeder net overleden (dat verklaart ook die kadetjes). En had hij het snel uit de vitrage in elkaar kunnen punniken. Ik heb er geen brandtest op kunnen doen. Toen volgde er een officeel gedeelte met uitgebreide toespraken van vrienden in het spaans. Iedereen leek gelukkig al deed de manier in het kantenbloesje nog een gooi naar de aandacht. Toen volgde er een gebeuren met ringen. De drank ging inmiddels rijkelijk rond. Het was een soort vodka jus. Maar dan annoniemer. Alcohol met gele fruitsmaak zullen we maar zeggen. Ik had ook maar mijn kadootjes gegeven, een peper en zoutstel van de ten kate markt en wat expresso kopjes. Er ging nog meer drank rond en ik moest met Edin dansen. Daarna hebben we nog een tijdje verveeld zitten kijken en zijn we met een taxi naar de homo disco Down town gegaan. En toen was het ineens zes uur s morgens. Ik denk dat ze de klok hier verzetten ofzo. Die regering hier, ik weet niet. In de disco uitgebreid mijn onderhouden met meneer Emilio en zijn vriend Joel, maar ik zong het Cher lied, Sooner or later we all sleep alone. Ik moet wel zeggen dat die disco dreun in mijn hoofd van het lied wel heel hardnekkig is. Oh in de disco moest ik ook nog sangri drinken. Ik denk dat die combinatie van al die spiritus een soort van killing is.
Anyway vandaag ga ik naar Iquitos, en laat ik afsluiten met een citaat van Paula Abdul, There is always the promise of a new day.